Små bitar av Getsemane

Eg sit her
med små bitar
av Getsemane.

Plutseleg,
stundom heilt utan
førevarsel,
får eg dei i hendene
og ofte
skjer eg meg på fingrane.

Små skår
av den knuste oljekrukka,
små holrom
fylde med sorg
eller uforklarlege
tome rom.

Eg har lært
å ta i mot bitane.
Dei høyrer livet til.

Som blydroper
i eit glas
fylt med vatn.
Kjem desse sekunda
eg helst ikkje vil
røra ved.

Dei er sende til meg
med adressaten
menneske,
eg ser opp
og tek i mot,
fordi eg skjønar
at det er menneske eg er.

Eg lukker auga
og tek i mot.
Eg veit jo
at du er der
i mørkret
saman med meg.

At du har vore der
lenge.
At huda di
er like tynn som mi,
at du snart skal blø
frå begge hendene,

At eg ein vakker dag
kan bli kalla
til å gå lenger inn,
gå nærare der du er,
gå forbi alle dei sovande
med opne handflater
og dunkande puls.

Jesus Kristus,
du som er i sorga,
du som sjølv
har blitt til sorg,
eg skal makta dette.

Eg skal vera saman med deg
eg skal ta i mot
skjelvande sekund,

Eg skal gå lenger inn
den dagen eg høyrer
deg be meg om det.

Brått kjenner eg
orda att
og bøyer hovudet
i skam.

Eg teier i Getsemane,
når orda forsvinn.
Det gjer vondt
å vera utan tunge.

Eg ser ramnar fly høgt
med bein i nebbet,
det er ikkje meg
dei skal til denne gongen.

Det er bitar
av Getsemane
eg får.
Eg er forskåna frå
å overvintra der.

Eg takkar
om denne kalken
ikkje er min.

Heidi