Den namnlause

Den namnlause

Dei visste for mykje
om det dei trudde
var deg.
Dei såg det forvrengde
ansiktet ditt
skapt av alt dei hadde høyrt.

Dei hadde gitt deg maske,
men såg det ikkje sjølv.

Eg ville så gjerne
gje deg eit ansikt,
men torde ikkje heilt
å prøva.

Eg begynte med
hendene dine
dei var naglemerka
og det heile
vart for vanskeleg.

I staden strekte eg ut
mine eigne handflater,
men dei dugde ikkje.

Eg ville gråta tårene dine
og vaska føtene deira
med håret mitt.

Eg stod der utan språk.

Eg banar meg veg
gjennom folkemengda i Babel

Eg bed deg skriva orda
og bokstavane
og binda dei
om hjartet mitt
og panna mi.

La meg gå ut
på den store scenen
utan maske
barbeint på heilag grunn.

Og ver du
Den store regissøren.

Heidi