Oveblikk

På lange snorer av liv
heng eg dagane mine,
den gule kjolen frå eg var elleve år,
den bleikrosa med heklekrage,
kriblinga i magen då eg var femten år,
og hjartebanken i trappehuset
i ei blokk i Kristiansand,
Kongepudlane i Oslo midt på åttitalet,
luktene av håret på mine nyfødde barn
tyngda av hovuda deira mot halsgropa mi.
Støyta av smerte kvar gong eg såra nokon
og englesongen kvar gong himmelen opna seg.
Varmen frå kjærasten min når eg frys om nettene,
kjensla magemusklane når eg har ledd høgt og lenge.
Ein og annan motbakke,
ein gul og losliten bamse fyld med sagmugg.
Gode vener midt i kaoset,
ein tiåring på fanget mitt,
tenåringar på badet
og alle jakkane eg plukka opp frå ganggolvet.

Her står eg og samlar meg eit liv
medan regndropar kjærteiknar hendene mine.

Heidi