Kveitemjølsklister

Det luktar trygt av kaffi
og av syltetøy.
Kanskje i kveld
skal eg få varm sjokolade i koppen.

Dei lette og langgsame
stega til bestemor
ulltøflar over golvet,
det blomstrete forkleet hennar,
den bøygde nakken,
den kvithåra dulten med alle hårnålene i.
Ho smiler og eg smiler tilbake.

Tida er noko som er.
Ein kan lena seg mot
bestemorstida.
I skuffa bringebærdrops
eller Kongen av Danmark
og ein og annan Lohengrin.

Eg set meg inn i stova,
seier bestemor,
så kan du koma akkurat når du vil.

Her er tida er bare mi.
Bestemor går ingen plass.
Ho går aldri ut.

Ei øskje i kjellaren,
full av gamle vekeblad.
Eg les om det vaksne livet
og drikk saft.
Sei i frå når du får hug på mat,
seier bestemor.

I gardsromet blømer rosespireaen
framleis.
Kanskje er det eit og anna
Stikkelsbær att i bærhagen,
men først må det slutta å regna,
elles blir eg våt
når eg må gjennom hekken.


Eg finn ei saks og klippar ut,
lagar kveitemjølsklister,
og klistrar inn i ei bok
med blanke ubrukte ark.

Dødsannonsar
Som har ekstra fine ord,
teikneseriar
om sjølvtillit og tannkrem.

Donald og Langbein
får selskap
av unge damer
i kvite kjolar
og ringar av sjølvtillit
kring hovuda sine.

Saman med glansrosegutar
frå Holland
og tresko på føtene
og tulipanar i korgene sine.

På benken
eit lite kjøleskap
med veldig tjukke vegger.
der morfar gøymwe
syltelabbane sine,
godt innepakka
i avispapir.
Bestemor orkar ikkje synet.

Litt av det tjukke skinnet
sit endå fast på dei,
dei er kjøleskapskalde.
Det grøssar i heile meg
eg rører dei med ein finger.

Heidi