Maria

Du bar sjela som eit smykke om halsen,
huda di kunne ikkje gje deg vern
for du var vernlaus.
Namnet menneske
stod skrive på panna di,
bunden til denne verda
skapt av jord og eld
og kvasse kantar.
Bunden til jirda
av tårer og tyngdekraft.
Mor, meir enn nokon gong
til denne framande,
denne som din
du framleis elska
like høgt som den gongen
då han låg ved brystet ditt.
Omskapt av smerter
og dette du ikkje visste kva var
tok han i mot vondskapen
utan å verna seg,
Då du var nær ved å knusast
av smertene hans
mot din eigen kropp
anda han ut.
I eit iskaldt, meiningslaust sekund
må du ha kjend
at alt var over.

Før livet falda ut vengene
og alt vart heilt annleis.

Heidi