Når stormane vil ta meg

lener eg meg tungt

med panna mot din fred.


Søkjer eg ly,

kjem eg stille til deg

med livet mitt tyngjande

varmt mot handflatene.


Som ein fugl

vil eg byggja reir

der freden finst

midt i stormen

hos deg

som bur ved havsens ytterste grense

og vandrar saman med meg

i dødsskuggens dal.



Men ikkje vil eg gøyma meg

for livet

bare pusta roleg ut og inn

og kjenna at her

høyrer eg og heime


før eg spreier vengene att

og siglar ut

på eit hav av vind

og sterke straumar

Heidi